Zachowując się jak Tybetańczyk Namkhai Norbu Rinpocze Czögjal Namkhai Norbu Rinpocze jest jednym z najbardziej znanych współczesnych mistrzów Wielkiej Doskonałości (Dzogczen). Urodził się w Derge (Wschodni Tybet) w roku 1938 i został rozpoznany jako wcielenie Adzom Drugpy. Ponadto XVI Karmapa rozpoznał w nim emanację umysłu pierwszego Dharmaradży Bhutanu Ngałang Namgjala. Rinpocze otrzymał wszechstronne tradycyjne tybetańskie wykształcenie, otrzymał także lliczne przekazy nauk od wielu mistrzów tybetańskich, m.in. od Aji Khandro Dordże, uczennicy Dziamjanga Czientse Łangpo, która spędziła ponad 50 lat na odosobnieniu w ciemności. Jest wykładowcą zachodnich uniwersytetów (język, kultura i religie Tybetu), założył wiele ośrodków medytacyjnych we Włoszech, USA, Australii, Rosji i w Ameryce Południowej. Polscy uczniowie Rinpocze zrzeszeni są we Wspólnocie Dzogczen.

Do prawdziwego znaczenia nauk należy dochodzić poprzez własną kulturę, w przeciwnym razie może się pojawić konflikt między zewnętrzną formą danej tradycji religijnej a istotą jej przesłania. Weźmy przykład osoby z Zachodu, która przybywa do Indii, aby znaleźć nauczyciela. W Indiach spotyka tybetańskiego mistrza, który żyje w odizolowanym od świata klasztorze, nie wiedząc nic o kulturze zachodniej. Poproszony o nauki, mistrz udzieli ich w taki sposób, w jaki czyni to gdy naucza Tybetańczyków. Oprócz problemów natury językowej, uczeń z Zachodu może napotkać inne, niemałe problemy. Być może otrzymał on ważną inicjację i poruszyła go jej specjalna atmosfera, może też doświadczył duchowej "wibracji", która temu towarzyszyła, ale nie zrozumiał jej znaczenia. Zauroczony egzotycznym mistycyzmem może spędzić parę miesięcy w klasztorze, przyswajając sobie parę aspektów tybetańskiej kultury, a także niektóre z jej religijnych obrzędów. Powróciwszy na Zachód, będzie przekonany, że zrozumiał buddyzm. Zachowując się jak Tybetańczyk, może się teraz czuć kimś innym niż otaczający go ludzie.

W rzeczywistości jednak człowiek Zachodu, który chce praktykować tybetańskie nauki, wcale nie musi się przeobrażać w Tybetańczyka. Wręcz przeciwnie, musi umieć połączyć te nauki ze swą własną kulturą, by je potem przekazywać w jej esencjonalnej formie innym ludziom Zachodu. Często jednak dzieje się tak, że ludzie Zachodu zetknąwszy się z naukami wschodnimi, zaczynają uważać, że ich własna kultura nie ma żadnej wartości. Postawa taka jest poważnym błędem, gdyż w każdej kulturze tkwią wartości wiążące się z jej otoczeniem i właściwymi jej uwarunkowaniami. Nie można twierdzić, że jedna kultura przewyższa drugą. Istotne jest raczej to, w jakim stopniu dana kultura sprzyja rozwojowi wewnętrznemu jednostki. Dlatego przenoszenie zasad i obyczajów danej kultury w obce jej środowisko nie może przynieść korzyści.