Padma Lingpa (lub Pema Lingpa) żył w latach 1450-1521, był słynnym nauczycielem buddyzmu i siddhą szkoły njingma buddyzmu tybetańskiego. Uznawany jest za jednego z pięciu wielkich tertonów, odkrywców duchowych skarbów pozostawionych przez Guru Rinpocze. Padma Lingpa jest szczególnie ważną postacią w buddyjskiej tradycji królestwa Bhutanu. Uchodzi za opiekuna tego kraju. Zarówno w klasz­torach, jak i wśród zwykłej ludności opowiada się wiele historii o śmiałych, bohaterskich czynach Pema Lingpy, mówiących jak odkrywał termy lub prze­ciw­stawiał się scep­tykom. Termy odkryte przez Pema Lingpę tworzą aż do dziś w większości pod­stawy prak­tyki bud­dyj­skiej w Bhutanie. Obecna rodzina królew­ska, jak rów­nież król Bhutanu to potom­kowie Pema Lingpy. Był nim rów­nież VI Dalaj­lama. Trzy główne emanacje ciała, mowy i umysłu Pema Lingpy kon­tynuują roz­po­wszech­nianie tej znamienitej linii w Bhutanie, a dzięki Gang­ten­gowi Tulku Rin­pocze, obec­nej emanacji ciała Pema Lingpy — rów­nież na Zachodzie Więcej informacji o Padma Lingpie na stronach: Padma Lingpa (1) Padma Lingpa (2) Padma Lingpa (1)

Pieśń Wielkiej Doskonałości

Pustość postrzegania wzrokowego nazywana Poglądem
Wykracza poza określenia bycia czymś lub zgoła niczym;
Czy zatem w patrzeniu nie ma nic do zobaczenia?

Tam jednak, gdzie jest przedmiot postrzegania, Pogląd jest nieobecny.

Głębia Medytacji
Nie zależy od obecności lub braku mentalnych przedstawień;
Tam gdzie nie ma tych obrazów, nie istnieje przedmiot medytacji,
Gdzie pojawia się punkt odniesienia, medytacja nie ma miejsca.

Ten, którego etyczne postępowanie sprowadza się do spontanicznej aktywności
Wykroczył poza dylematy wszelkiego wyboru;
Tam, gdzie nie ma stronniczości ani rozróżniania, trudno mówić o doskonałym czynie,
A gdy nie ma akceptacji ani odrzucania, gdzież jest miejsce na etyczne postępowanie?



KOMENTARZ:

Wielka Doskonałość (dzogczen) jest ścieżką praktyki życiowej, stanowiącej esencję wszystkich nauk tantrycznych. Jednak nie można się jej nauczyć ani przekazać dalej. Albo ma się to w sobie, albo nie. Jest to podejście przypominające swą postawą aspiracje mistyki na miarę XXI wieku.

Tradycyjnie ścieżkę Wielkiej Doskonałości wyjaśnia się za pomocą takich pojęć jak Pogląd, Medytacja i Działanie. Służący temu mistyczny żargon jest niezwykle abstrakcyjny i ezoteryczny. Jeden z wielkich mistrzów dzogczen obecnego wieku, Kjabdzie Dudziom Rinpocze, w następujący sposób opisał ów pogląd:

“Po pierwsze można mówić o poglądzie Wielkiej Doskonałości, który ujmuje to, co rzeczywiście istnieje – samą naturę umysłu. Jest to naturalny sposób bycia, kiedy umysł nie wprowadza żadnych podziałów ani nie wydaje sądów. Ten stan świadomości nazywa się rigpa. Rigpa jest nagą świadomością wszechobejmującego „tu i teraz”. Nie jesteśmy w stanie wyrazić tego doświadczenia, a opisując je nie mamy niczego, z czym moglibyśmy je porównać. Z pewnością nie jest to codzienny stan emocjonalnego pomieszania i sprzecznych myśli, ale nie jest to też właściwe tzw. małej nirwanie zaprzestanie wszelkiej aktywności. Tego stanu nie można wytworzyć ani rozwijać; nie można go też powstrzymać ani zdusić w sobie. Zawsze nam towarzyszy i nie popełniamy w nim błędów. Nie sposób stwierdzić czy wówczas rzeczywiście istniejemy, ale też nie sposób temu zaprzeczyć. Nie jest to doświadczenie nieskończoności, ale też nie dotyczy ono czegoś konkretnego.

Mówiąc krótko, ponieważ natura umysłu, Wielka Doskonałość, rigpa, nie istnieje jako konkretna rzecz, stan czy działanie, ma ona prawdziwe znamiona pustości, co sprawia, że jest czysta od samego początku, wszechobecna i wszechprzenikająca. Ponieważ niczym niezakłócony blask pustości jak i cały wachlarz doświadczeń, odznaczających się pomieszaniem lub poza nie wykraczających, przypominają słońce i jego promienie, pustość doświadczana jest w sposób pozytywny jako całokształt wszelkich rzeczy, i posiada wrodzoną sobie naturę niedualnej świadomości spontanicznie powstałego nieskazitelnego bezmiaru zjawisk. Dlatego właśnie rozpoznanie obecności tego, co jest, jako pierwotnego i naturalnego stanu, Prawdziwej Esencji Trzech Stanów Buddy (dharmakaja, sambhogakaja i nirmanakaja), wrodzonej świadomości będącej jednością przejrzystości i pustości, nazywa się poglądem konceptualnie nieuchwytnej Wielkiej Doskonałości”.