Guru Rinpocze (Padmasambhawa, Guru Pema; ok. 730-810) – wielki mahasiddha urodzony w królestwie Oddijana, które znajdowało się na terenie obecnego Pakistanu. W VIII wieku przeniósł pełen przekaz buddyzmu do Tybetu i Bhutanu, a zwłaszcza nauki Wadżrajany. Nauki te są podwaliną obecnej szkoły Njingma buddyzmu tybetańskiego. Wspólnie ze swoją partnerką Jeszie Tosgjal zebrał i ukrył dla przyszłych pokoleń liczne nauki, znane jako termy. Więcej informacji na Wikipedii. Poniższą modlitwę do Padmasambhawy można posłuchać w wersji śpiewanej przez Namkhaia Norbu Rinpocze na You Tube.

Recytowanie siedmiowersowej modlitwy do Guru Rinpocze jako praktyka guru jogi przebudzi w nas najgłębszą świadomość chwili obecnej. Opanowując najważniejsze punkty ogólnych ścieżek wiodących do wyzwolenia oraz zręczne środki, jak również ostateczną szybką ścieżkę dzogczen dzięki buddzie-lamie, a także pojmując całkowicie znaczenie – na poziomie doświadczenia bardziej niż dosłownie – zgodnie z kluczową wskazówką dotrzemy do serca nauk. Natomiast dzięki pewności osiągnięcia powodzenia urzeczywistnimy kulminację praktyki na poziomie widjadhary, czyli Dzierżawcy Wiedzy.

Praktykujemy w taki sposób: z niezachwianym zaufaniem wizualizujemy ucieleśnienie wszystkich aspektów schronienia w formie Pemy Dziungne nad szczytem naszej głowy. Zwracamy się do niego pełni zaufania, żarliwie recytując siedmiowersową modlitwę. Następnie z ciała guru wypływa nektar, spływa na nas i oczyszcza nas. Wszystkie choroby, negatywna karma i cierpienie na poziomie ciała, mowy i umysłu opuszczają nas pod postacią ropy, krwi, insektów, sadzy i nieczystości. Na koniec nasze własne ciało rozpuszcza się, podobnie jak sól wsypana do wody. Ta esencja zawierająca błogosławieństwo spływa pod ziemię i wpływa do ust Jamaradży, Pana Śmierci, oraz naszych karmicznych dłużników tam zamieszkujących. Podziemne istoty, osiągnąwszy nasycenie, również rozpuszczają się w przestrzeni i spłacone zostają wszystkie nasze długi karmiczne.

Teraz wizualizujemy swoje własne ciało jako promienną wybraną prze nas formę buddy. Guru Pema opada ze szczytu naszej głowy do serca tej oświeconej formy i zasiada w centrum naszego serca na ośmiopłatkowym kwiecie lotosu. Jednoczy się on z niezniszczalną podstawową esencją, czyli wszechobecną przytomnością. Spoczywamy w tej pełnej radości przytomności chwili obecnej.

W czasie pomiędzy medytacjami wszystkie zjawiska postrzegamy jako czystą krainę, a wszystkie istoty jako buddów. Jedzenie i napoje przyjmujemy z wdzięcznością jako dary. Wszystkie codzienne czynności, takie jak siedzenie czy chodzenie, postrzegamy jako praktykę wykonywania pokłonów i okrążania stupy. Podczas snu wizualizujemy Zrodzonego z Lotosu w swoim sercu. Wszystko, co robimy, jest nieustającym strumieniem pozytywnych działań. Wizualizujemy guru na niebie przed nami i wychwalając go, podarowujemy mu wszystko. Dedykujemy mu wszystkie nasze działania, prosząc o błogosławieństwo jego ciała, mowy i umysłu. Na ogólnym poziomie, jeżeli dedykujemy nasze działania guru, zapewniamy sobie cenne odrodzenie i osiągnięcie powodzenia w praktyce. Natomiast w szczególności osiągnięcie najgłębszego urzeczywistnienia na ścieżce zależy całkowicie od tego, czy błogosławieństwo Guru Rinpocze przeniknęło nasz strumień umysłu.

Aby rozpoznać ostateczną przytomność chwili obecnej w strumieniu swojego umysłu, należy zapoznać się z tekstami sutr i tantr w ogólności, natomiast w szczególności należy uzyskać bezpośrednie wprowadzenie w ostateczną przytomność chwili obecnej, przyswajając esencję otrzymanych nauk. Wykorzystując własne doświadczenie, możliwości i zdolności, należy zapoznać się ze stosownymi technikami na ścieżce do wyzwolenia i zręcznymi środkami. Stosując powyższe wskazówki, osiągniecie wszystkie cele, zarówno na poziomie relatywnym, jak i absolutnym.