Zawsze zależało mi na prawdziwym doświadczeniu, na tym, by poczuć coś do końca, zobaczyć, co życie ma w środku. - Lama Ole Nydahl -

O co w tym wszystkim chodzi? Lama Ole Nydahl Lama Ole Nydahl jest pierwszym zachodnim nauczycielem buddyzmu tybetańskiego. W latach 60 odbył on wraz z żoną Hannah najdalszą podróż, jaką można sobie wyobrazić - podróż do mistycznego centrum Azji. W Himalajach oboje zostali uczniami XVI Gjalwa Karmapy, Rangdziung Rigpi Dordże, zwierzchnika szkoły Karma Kagyu. Dziś Lama Ole sam jest mistrzem Diamentowej Drogi (wadżrajany) upoważnionym do nauczania przez najwyższych lamów Tybetu. Wypełniając życzenie swego nauczyciela, od którego otrzymał przekaz najwyższych nauk Diamentowej Drogi, od ponad 20 lat nieustannie podróżuje po całym świecie, odwiedzając ponad 400 założonych przez siebie ośrodków, dając wykłady i spotykając się z ludźmi, by im przekazać mądrość, miłość, radość i wolność, płynące z nauki Buddy. Łączy przy tym w sobie mistrzostwo duchowe Wschodu z nowoczesną postawą człowieka Zachodu. Dając nauki dotyczące najgłębszego sensu istnienia, uwielbia jednocześnie szybką jazdę na motocyklu po górskich drogach, a żeby nauczyć swoich uczniów nieustraszoności skacze wraz z nimi na spadochronie lub bungee.

W buddyzmie nie chodzi o wiarę, lecz o to, by używać młotka do wbijania gwoździ i śrubokręta do wkręcania śrub, a nie na odwrót. Chodzi o to, by w życiu inteligentnie obchodzić się z tym, co nas spotyka. Budda nie chce związać nam rąk jakąś wiarą. Chce tylko, byśmy lepiej funkcjonowali.

Mimo iż Budda żył przed dwudziestoma pięcioma wiekami i nauczał przez 45 lat, można w ciągu krótkiego czasu stworzyć sobie przejrzysty obraz jego nauki. Wszystko jest w niej bowiem logiczne, jeśli wchodzi się w kontakt z nią "właściwymi drzwiami". Jeśli więc naprawdę pragniemy zrozumieć naukę Buddy, najlepiej byłoby, gdybyśmy poszukali najpierw odpowiedzi na kilka pytań, które ludzie zadawali już jemu samemu.

Pierwsze z nich brzmiało: "Dlaczego nauczasz?"; drugie zaś: "Czego nauczasz?". Jeśli więc odpowiemy na te pytania tak, jak on to czynił, uzyskamy posmak samej nauki.

Słysząc pierwsze pytanie, Budda odpowiadał: "Nauczam, ponieważ wszystkie istoty pragną osiągnąć szczęście i uniknąć cierpienia".

Nie mamy tu więc do czynienia z żadną teorią ani też z żadnym bogiem, którego należałoby uszczęśliwić. Budda jest po prostu w stu procentach naszym człowiekiem. Pracuje dla nas i jego celem jest to, żeby nam się dobrze powodziło. Jeśli przyjrzycie się założycielom innych religii, z pewnością zauważycie, że jest to dosyć niezwykłe. Okaże się bowiem, że najczęściej stoją oni każdą nogą w innym obozie, pośrednicząc między nami a bogiem, za którego proroków się uważają.

Jednak w przypadku Buddy stwierdzenie, po czyjej stoi on stronie i co go, przede wszystkim, interesuje, jest bardzo łatwe. Powtarza on zawsze, że pracuje dla naszego dobra i że jego pragnieniem jest, byśmy naprawdę byli szczęśliwi. Drugie natomiast z pytań, które mu zadawano, dotyczyło tego, czego nauczał. Również w tym przypadku odpowiedź jest prosta. Mówił on: "Nauczam tylko tego, jakimi rzeczy są". Jeśli rzeczywiście wiemy, w jaki sposób wszystko funkcjonuje, możemy mówić i czynić inteligentne, mądre i pełne miłości rzeczy, które pomagają innym i unikać robienia tego, co przynosi im cierpienie. Jeśli spojrzymy na Dharmę, okaże się, że mamy do czynienia z olbrzymim materiałem. Mówimy o 108 grubych księgach, zawierających jego bezpośrednie wskazówki, o 84 000 informacji, wreszcie o 45 latach, w czasie których nieustannie dzielił się z uczniami swoim zrozumieniem i wglądem.

Budda miał tak dobre warunki do nauczania i tak wielu zdolnych uczniów, że w chwili śmierci mógł powiedzieć: "Mogę odejść szczęśliwy, nie zatrzymałem żadnej nauki w zamkniętej dłoni - dałem wam wszystko, co może wam przynieść pożytek".