Wielka Pieczęć i Wielka Doskonałość Gjatrul Rinpocze Gjatrul Rinpocze urodził się w 1925 roku i otrzymał wykształcenie w tradycji Njingma w klasztorze Payul Dhomang we Wschodnim Tybecie. Spędził wiele lat na praktykowaniu medytacji. Od początku lat 70-tych XX wieku naucza również na Zachodzie, głównie w Stanach Zjednoczonych, gdzie założył kilka ośrodków.

Natura pustości jest wolna od lgnięcia. Nikt, nawet Budda, nie może stworzyć pustości, ponieważ to ona jest pierwotną rzeczywistością. Tak właśnie należy podchodzić do stanu pozbawionego lgnięcia. Lgnięcie do takich doświadczeń z myślą, że „to jest puste” jest najzwyczajniej kolejną formą przywiązania. Postępując tak, przeocza się sedno praktyki, sztucznie stwarza się jakąś wykonceptualizowaną „pustość”, a przecież prawdziwa pustość nie jest czymś stworzonym. Myślenie „to jest puste” albo „to jest pustość” jest częścią problemu, a nie jego rozwiązaniem.

Według nauk tybetańskiej szkoły Gelug wszystkie czujące istoty posiadają potencjał oświecenia. Jednak zgodnie z wykładnią szkół Kagju i Njingma każda czująca istota w rzeczywistości już jest oświecona; każdego z nas przenika Stan Prawdy, Dharmakaya, którego natura jest identyczna z naturą buddy, zwaną również Tathagatagarbha.

Chociaż są to różne interpretacje, to każda z nich jest na swój sposób prawdziwa. Nie powinno się uważać, że pogląd szkoły Gelug, odpowiadający poziomowi konwencjonalnej rzeczywistości, jest bezużyteczny. Należy o tym pamiętać, ponieważ takie podejście stanowi fundament, na którym budowany jest wgląd w naturę pustości.

W tradycjach Kagju i Njingma kładzie się wielki nacisk na rozpoznanie iluzorycznej natury zjawisk. Aby zrozumieć znaczenie takiego podejścia, użyjmy przykładu. Jeżeli chcemy, żeby dziecko nauczyło się rozpoznawać swoją twarz, pokazujemy mu lustro, mówiąc: „Spójrz, oto twoje odbicie”. Kiedy dziecko zacznie stroić miny, zauważy, że identycznie zachowuje się odbicie w lustrze. Rozpozna wówczas obraz w lustrze jako własne odbicie. Odbicie nie jest dzieckiem, ale dziecko może dzięki swemu lustrzanemu odbiciu rozpoznać siebie, swoją naturę.

Podobnie, zgodnie z poglądem o iluzoryczności zjawisk przekazywanym w szkołach Kagju i Njingma, należy przyglądać się naturze doświadczeń, zarówno tych związanych z otoczeniem zewnętrznym, jak też z własnym ciałem i stanami mentalnymi. Prowadzi to do rozpoznania ostatecznej natury zjawisk, która jest taka sama zarówno w przypadku tych przeżywanych podczas snu, jak i tych, których doświadczamy na jawie. Żadne nie są bardziej namacalne, wszystkie są ostatecznie pozbawione niezależnego istnienia. Nie chodzi tu jednak o to, że doświadczanie świata na konwencjonalnym poziomie jest pozbawione znaczenia. Przeciwnie: jest bardzo istotne i stanowi podstawę do urzeczywistnienia głębszego wglądu.