Na pierwszym etapie praktyki [tonglen] możemy zacząć uczyć się doceniać wyjątkowość swojego życia. Możemy uczy się cieszyć najdrobniejszymi nawet przyjemnościami, jakie nas spotykają. Łatwo przeoczyć chwile, gdy spotyka nas coś dobrego. Szczęście przychodzi często w sposób dla nas niezauważalny. Widziałam kiedyś rysunek przedstawiający człowieka o zdumionym wyrazie twarzy. Nad nim, w „chmurce”, było pytanie: „O co chodzi?”, a pod rysunkiem podpis: „Bob przeżywa chwilę zadowolenia”. Zwyczajność szczęścia sprawia, że trudno nam je uchwycić.

Kluczem do szczęścia jest w pełni świadoma obecność, obecność, w chwili, koncentracja na drobiazgach codziennego życia. Poświęcając uwagę zwyczajnym rzeczom – garnkom, patelniom, swojemu ubraniu, zębom – cieszymy się nimi. Obierając jarzyny albo czesząc włosy, dajmy wyraz radości ze swojego istnienia: głębokiej sympatii dla siebie i dla odczuwalnego we wszystkim dookoła życia. Taka uważność, w połączeniu z docenianiem wszystkiego, pozwala na pełny kontakt z rzeczywistością i daje radość. Jeśli docenimy i obejmiemy swą uwagą szerszą przestrzeń – innych ludzi, całe otoczenie – doświadczenie radości będzie jeszcze głębsze.

Uczniom tradycji zen zaleca się składanie pokłonów innym ludziom, a także zwyczajnym przedmiotom, by wyrazić szacunek. Uczy się ich, by poświęcali uwagę miotłom, sedesom, roślinom, wyrażając wdzięczność wszystkiemu, co się pojawia w ich życiu. Obserwując któregoś ranka Trungpę Rinpocze, jak nakrywa stół do śniadania, miałam wrażenie, jakbym obserwowała kogoś układającego bukiet kwiatów albo tworzącego teatralną scenografię. Z takim skupieniem i radością rozmieszczał na stole wszystkie przedmioty – podkładki pod talerze, serwetki; widelce, noże i łyżki; talerze i filiżanki. Zajęło mu to w sumie kilka godzin! Od tego czasu, mimo że na ogół mam na to tylko kilka minut, traktuję rytuał nakrywania do stołu jako okazję, by poczuć swoją obecność tu i teraz i cieszyć się nią.