Szamar Rinpocze jest dzierżawcą linii szkoły Karma Kagyu buddyzmu tybetańskiego, drugim po Karmapie lamą w hierarchii tej szkoły. Obecny XIV Szamarpa, Mipam Cieki Lodro urodził się w 1952 roku w prowincji Kham, w arystokratycznej rodzinie Athub, jako bratanek XVI Karmapy. Po śmierci XVI Karmapy, Szamar Rinpocze kontynuował projekty rozpoczęte przez Karmapę, m.in. zakładając New Delhi KIBI - Karmapa International Buddhist Institute. Wykłada się tam filozofię buddyjską na poziomie akademickim. Szamarpa przewiduje odnowę esencjonalnych nauk Mahamudry. Kładzie nacisk na źródłowe teksty, odnajduje i uaktualnia traktaty wielkich mahasiddhów, takie jak "Skarbnica Mahamudry" VII Karmapy. Szamar Rinpocze odnalazł i rozpoznał siedemnastą inkarnację Karmapy - Trinleja Taje Dordże. Więcej informacji na stronie Szamara Rinpocze.

Zwierzęta posiadają takie samo niezbywalne prawo do korzystania z Ziemi, jak istoty ludzkie. Ludzie jednak dominują obecnie na naszej planecie i z powodu tej dominacji muszą wziąć na siebie zasadniczą odpowiedzialność za zapewnienie zwierzętom ich praw. To przekłada się na sposób postępowania, który jest zarówno humanitarny, jak i dalekowzroczny oraz równoważy interesy ludzi i innych gatunków, tak aby największa możliwa liczba istot odniosła pożytek.

Jednym z najbardziej fundamentalnych praw, które ludzie muszą rozszerzyć na zwierzęta jest prawo do istnienia - w takim stopniu jak to możliwe –do istnienia wolnego od cierpienia. Oznacza to nacisk na humanitarne traktowanie zwierząt, zwłaszcza tych, które służą nam za źródło pożywienia, wykorzystywane są do produkcji odzieży, pomagają w pracy, zapewniają rozrywkę, bądź trzymane są jako zwierzęta domowe. Na przykład kurczaki, bydło, owce, kozy, świnie i inne zwierzęta przeznaczane na mięso muszą mieć zapewnione komfortowe warunki i dobre życie aż do momentu uboju. Podobnie zwierzęta juczne i pociągowe jak osły, bawoły domowe, czy też te dostarczające wełnę, mleko i inne produkty powinny wieść zdrowe i wygodne życie. Okrucieństwo, tortury, niepotrzebne lub niehumanitarne uwięzienie czy wszelkiego rodzaju złe traktowenie powinno być prawnie zakazane. Podczas uboju należy zadbać o to, aby śmierć była tak szybka i bezbolesna, jak to możliwe. Powyższa uwaga dotyczy także ryb, skorupiaków i innych zwierząt zamieszkujących jeziora, rzeki i oceany: unikanie bólu i cierpienia powinno stanowić naczelną zasadę przy połowie i uśmiercaniu tych zwierząt.

Podobne myślenie powinno regulować nasze relacje z dziką zwierzyną. Wieloryby, delfiny, słonie, goryle, szympansy, nosorożce i inne znane nam gatunki w oczywisty sposób zasługują na ochronę przed wyginięciem. Nasze współczucie wobec zwierząt musi jednak wykraczać poza wspomniane, godne uwagi gatunki i włączać szeroką gamę gatunków na całym świecie wraz z ekosystemami, w których żyją. Zasadę unikania niepotrzebnego zabijania dzikich zwierząt powiniśmy uwzględniać we wszystkich naszych działaniach, wliczjąc gospodarkę rolną, procesy przemysłowe i zagospodarowanie przestrzeni, od budowy fabryk, domów i dróg, po instalację rurociągów i innych elementów infrastruktury.

Wiele gatunków dzikich zwierząt jest zagrożonych z powodu ludzkiej działalności i będą one wymagały naszej aktywnej interwencji, aby przetrwać, włączając w to ratowanie, bądź zamianę siedlisk odpowiadających ich potrzebom. W niektórych przypadkach zarządzanie gatunkami, aby przynieść maksimum korzyści, może wymagać działań, które mogą okazać się szkodliwe dla pewnych stworzeń. Na przykład, eliminacja inwazyjnych gatunków może pomóc zachować zdrowie ekosystemu i, co za tym idzie, jego zdolność do bycia ostoją dla wielu innych dzikich organizmów. Podobnie kontrola populacji przenoszących malarię komarów zmniejszy cierpienie populacji ludzi, w której ta choroba sieje spustoszenie. Jednkaże we wszystkich przypadkach zarządzania gatunkami zwierząt przez ludzi intencją powinno być sprawiedliwe dzielenie się Ziemią ze wszystkimi stworzeniami, a gdy wymaga to działań, które ranią niektóre istoty –minimalizowanie ich cierpienia w takim stopniu, jak to możliwe.