Wszystko to, co jest możliwe, przebywa w podobnej do nieba równości i bezstronności - w ten sposób wyrażam mahamudrę.

Kiedy wodę wlewa się do wody, mają one ten sam smak. Podobnie, kiedy w pełni połączysz się z naturalnym stanem, całkowicie zanika umysł oczekiwania i konceptualizacji.

Umysł sam w sobie, esencja oświecenia, jest wolny od wszelkich ograniczeń, takich jak byt czy niebyt. Jeżeli nie rozpozna się tego jako własnej natury, wierzy się w byt i niebyt i utrzymuje najrozmaitsze idee. W ten sposób powstaje pomieszanie.

Kiedy patrzysz, patrz w stanie czystej obecności; Wszystko, co pojawia się jest najwyższą nauką mądrości.

Niektórzy z praktykujących medytację potrafią natychmiast wyjść poza myśli i emocje, bezpośrednio dotrzeć do wyższej świadomości. Dla innych lepiej będzie, jeśli najpierw zrozumieją, jaki jest związek pomiędzy medytującym a medytacją, jak ten związek powstaje, kto patrzy, kto interpretuje doświadczenie. Im głębsza analiza, tym szybciej staniemy się otwarci na doświadczanie medytacji.

Bodhiczitta nie jest emocjonalną miłością. Dzięki zrozumieniu względnej natury czujących istot i ujrzeniu ich najwyższego przeznaczenia, jak również za sprawą rozwinięcia gotowości doprowadzenia wszystkich istot do stanu oświecenia, umysł wypełnia się miłością powstałą z mądrości, nie z emocji.

Gdy spadają na nas trudności i choroby, musimy potrafić złagodzić ból i cierpienie przypominając sobie pogląd - istnienie doskonałej i niezmiennej natury zjawisk.

W konceptualizowanych błędach i cechach samsary i Nirwany, błędne, ignoranckie koncepcje różnią się od pierwotnej mądrości. Wewnątrz esencjonalnej podstawy nie są one dwoma.

Wyróżniająca cecha pustki absolutnej tkwi w jej aspekcie samonegacji lub całkowitej transcendencji. Nawet sama pustka jest pusta i pozbawiona własnej natury. Zwane jest to pustką pustki (siunjata siunjata).

Rzeczy, które są uwarunkowane i które wzajemnie z siebie powstają - nie są rzeczywiste. Świat tworzą wzajemne relacje, ale są one niezrozumiałe. Relacja nie jest ani tożsamością, ani różnicą, ani czymś co można porzucić; związane z sobą rzeczy nie są z sobą połączone, ani od siebie oddzielone.

Jeśli zapytamy przeciętnego Kowalskiego o to, jak wyobraża sobie buddystę, najprawdopodobniej przedstawi nam wizerunek mnicha w czerwonych lub żółtych szatach i z ogoloną głową. Buddyzm postrzegany jest jako religia klasztorna, mimo że spośród milionów praktykujących Buddystów na całym świecie mnisi stanowią niewielki procent.

Jeśli absolut jest niezmienny, to wszystko powinno również być niezmienne, gdyż skutek nie może się różnić swą naturą od przyczyny. Lecz wszelkie rzeczy świata podlegają przemianom i rozkładowi. W jakiż sposób zatem absolut może być niezmienny?