Wykraczając poza wszelką nadzieję i strach osiąga się skutek. Wykraczając ponad wszelkie punkty schronienia odkrywa się naturę umysłu.

Wielu silnych, dojrzałych ludzi myśli: "Po co mi nauczyciel? Cała prawda zawarta jest przecież we mnie samym." Na szczęście wzrost możliwy jest również bez nauczyciela (...)

Praktykowanie Dharmy oznacza przede wszystkim to, że pracujemy z umysłem stając się go w coraz większym stopniu świadomi, szukając go, starając się odnaleźć jego prawdziwą naturę i sprawdzając dokładnie, jak można ją zrealizować.

Bez względu na to, czy jest się kobietą czy mężczyzną, bez względu na daną sytuację w tym życiu, jeśli ktoś posiada zaufanie i jest wytrwały, jeśli posiada współczucie i mądrość - może zostać oświecony.

Zasadą dzogczen jest unikanie tworzenia czegokolwiek fałszywego przy rzeczywistym rozumieniu przyczyn, leżących u podstaw takiego postępowania. Nie to jest ważne, by określić się jako należącego do tej czy innej szkoły bądź tradycji, opowiedzieć się za tym czy innym poglądem.

Stan wojownika. Nie jest to tylko technika, którą stosuje się, gdy pojawia się przeszkoda lub gdy jesteś pogrążony w depresji czy nieszczęśliwy. Stan wojownika to nieustająca podróż. Być wojownikiem to nauczyć się być autentycznym w każdym momencie życia.

Kiedy umysł osiąga nirwanę, nie dostrzegasz nirwany, ponieważ właśnie umysł nią jest. Jeśli widzisz nirwanę gdzieś na zewnątrz siebie, tylko się oszukujesz.

To nie posiada nazw i innych właściwości. Powiedziałem, że Tego nie można poznać w dyskusji. Jak więc można opisać Najwyższego Pana? To przypomina rozkosz doświadczaną przez młodą kobietę.

Astrofizyk Michel Casse twierdzi wręcz, że "poznanie stanu pustki stało się koniecznym warunkiem zbudowania spójnego modelu przyrody". Uważa tę pustkę za "rzecz pełną i posiadającą swoją celowość" i sytuuje ją "na kosmicznym i logicznym szczycie dyskursu o początkach". Pisze nawet pod koniec książki: "Być w pustce to być u siebie".

Buddyjskie spojrzenie na reinkarnację całkowicie różni się od hinduistycznego czy wczesnochrześcijańskiego poglądu na to zagadnienie. Skoro w buddyzmie uważa się, że nie istnieje nic stałego, co więc mogłoby się odradzać?

Czy z tej radykalnej redukcji cokolwiek pozostaje? Czy wobec tego cokolwiek istnieje? Nic??? Tak powiedzieć nie można, bo "nicość" jest tylko pojęciem korelatywnym do pojęcia "byt". Jeśli nie ma żadnego bytu, nie ma też niebytu. To, co istnieje, nie jest ani realne, ani nierealne.

Cała sztuka tybetańska jest na wskroś przesiąknięta buddyzmem. Wszystko ma swój cel i znaczenie, a właściwie po kilka znaczeń - w zależności od rozpatrywanego poziomu nauk i stopnia zrozumienia. Wszystko jest przesiąknięte symboliką religijną, psychologiczną i kosmologiczną stapiając się w fascynującą swą różnorodnością jedność Dharmy.

Moja religia nie jest aktem wiary, jest wiedzą o rzeczach takich, jakimi one są. Poprzez "rzeczy" rozumiem tu całe życie, wszystkie procesy i zjawiska. I w to się w buddyzmie nie wierzy, tego się doświadcza poprzez praktykę.